www.administracja2011adm.fora.pl

wiolcia

Dzięki uprzejmości naszej koleżanki z wieczorówki, otrzymaliśmy zagadnienia egzaminacyjne, które podał im na wykładzie Pan Bogusz.
Wyprzedzając pytania niektórych osób, nie mam ich opracowanych.
Może komuś się przydadzą do egzaminu.

Zagadnienia egzaminacyjne
1) Sądownictwo administracyjne a sądowa kontrola administracji
2) Funkcja ustrojowa sądownictwa administracyjnego
3) Ustrój WSA
4) Ustrój NSA
5) Zakres właściwości sądów administracyjnych
6) Podmioty postępowania sądowo-administracyjnego
7) Skarga do WSA
Cool

Zasada skargowości w postępowaniu sądowo-administracyjnym
9) Przesłanki dopuszczalności skargi i skutki niezachowania tych przesłanek
10) Cofnięcie skargi
11) Autokontrola w postępowaniu sądowo-administracyjnym (art. 54 § 3 PPSA)
12) Ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowo-administracyjnym oraz jej trwałość
13) Przywrócenie terminu w postępowaniu sądowo-administracyjnym (art. 86-89 PPSA)
14) Rozprawa przed WSA
15) Zakres postępowania dowodowego w postępowaniu sadowo-administracyjnym
16) Niezwiązanie WSA granicami skargi
17) Wyrok a postanowienie WSA
1 Cool

Oddalenie a odrzucenie skargi przez WSA
19) Wyjaśnij formułę kasacyjnego charakteru kompetencji sądów administracyjnych
20) Wyroki WSA uwzględniające skargę
21) Tzw. Wyrok merytoryczny sądu administracyjnego (art. 154 § 2 PPSA)
22) Zasady uzasadniania wyroków i postanowień w postępowaniu sądowo-administracyjnym oraz zasady doręczenia uzasadnień wyroków i postanowień postępowania sądowo-administracyjnego
23) Prawomocność orzeczenia sądu administracyjnego
24) Powaga rzeczy osądzonej w postępowaniu sądowo-administracyjnym
25) Środki dyscyplinowania organu administracji publicznej przez sąd administracyjny w postępowaniu sądowo-administracyjnym
26) Skarga kasacyjna do NSA
27) Związanie NSA granicami skargi kasacyjnej
2 Cool

Nieważność postępowania sądowo-administracyjnego
29) Oddalenie a odrzucenie skargi kasacyjnej
30) Wyroki NSA uwzględniające skargę kasacyjną

bella1907

:****

Ola

Danke

panda

Dziękujemy bardzo :* ale w zasadzie tu jest chyba wszystko o czym mówil na zajęciach tzn duży ten zakres

olaa

Zagadnienia egzaminacyjne
1) Sądownictwo administracyjne a sądowa kontrola administracji

Z boguszowych wykładów znetu „I. SKA, Sądowa Kontrola Administracji.
Kontrola administracji wykonywana przez sąd SKA może występować w postaci wg kryterium :

1. SKA wykonywana przez sądy powszechne
2. SKA wykonywana przez sądy wyspecjalizowane wyodrębnione ze struktury sądownictwa powszechnego.
Są to dwa modele sądownictwa.

Ad. 1
Model ten jest właściwy dla krajów anglosaskich, specjalistyczny dla spraw precedensowych tzw. common law np. w Wielkiej Brytanii, USA.

Ad. 2
Ten model jest typowy dla systemów prawa stanowionego: Europy kontynentalnej.

Przyczyną rozróżnienia modeli są przyczyny historyczne:

Ad. 1 Model ten wykształcił się z naturalnej ewolucji. Sądy powszechne obejmowały sprawy:
- cywilne
- karne
- administracyjne

ad. 2
Model ten nie jest wynikiem ewolucji, został opracowany przez myślicieli oświeceniowych, którzy wyszli od krytyki sądów powszechnych podległych monarszy absolutnemu, co w konsekwencji prowadziło do wniosku o potrzebie ustaleniu sądów nowego typy, które będą rozstrzygały spory między administracją a obywatelami. Stąd podział na sądy powszechne i administracyjne.

Sądy powszechne i sądy administracyjne.
Sądownictwo administracyjne – sądowa kontrola administracji wykonywana przez sądy wyspecjalizowane odrębne od sądów powszechnych.
S.A. to nazw drugiego modelu.

Założenia fundamentalne, na których oparte jest SA:
1. funkcjonalna i organizacyjna- odrębność w stosunku do sądów powszechnych. Sądy administracyjne zachowują odrębność wobec sądów powszechnych, są inną grupą organów państwa.

Sądy powszechne:
Okręgowe
Rejonowe

Sądy administracyjne
Wojewódzkie
Naczelny Sąd Administracyjny.

S.A. rozpoznają inne sprawy niż sądy powszechne, spory między aparatem państwa a obywatelami wynikające z wykonywania przez państwo administracji publicznej.

2. niezawisłość sędziowska – brak podległości komukolwiek przy orzekaniu. Nie różni ona sądy powszechne i administracyjne.

3. Kasacyjny charakter kompetencji sądów administracyjnych – polega na tym, że SA. może wyeliminować (uchylić, unieważnić) z obrotu prawnego niezgodną z prawem formę działania organów administracji, ale nie może w miejsce wadliwej formy, wprowadzić formę prawidłową załatwiając sprawę za administrację.
Np. organ administracyjny odmówił obywatelowi pozwolenia na budowę. Obywatel nie zgadza się z tą decyzją udaje się do Sądu Administracyjnego. S.A. może tylko uchylić decyzję nie zgodną z prawem, ale nie może wydać pozwolenia na budowę. Może orzec aby organ administracyjny ponownie rozpatrzył to pozwolenie na budowę.

Kasacyjny charakter jest konsekwencją zasady podziału władzy.

Zasada podziału władzy wyodrębnia 3 funkcje państwa:
a. ustawodawczą
b. wykonawczą
c. wymiar sprawiedliwości
Powierza każdą funkcję innym organom państwa. Władza się równoważy. Gdyby S.A. podjął decyzję np. o wydaniu pozwolenia na budowę, zakłóciłoby to zasadę podziału władzy. Sąd nie może podjąć decyzji za organ administracyjny, może tylko orzec aby ten organ ponownie zajął się tą sprawą. Sąd nie orzeka o merytorycznym działaniu.

4.Legalność jako kryterium oceny prawidłowości działania administracji.
- oznacza to, że sąd nie bada rzetelności działania tylko czy jest zgodne z prawem. Gdy decyzja nie jest zgodna z prawem jest kasowana.

Powody, dla których istnieje kontrola sądowa:
A. Niezawisłość – to podstawowa przewaga sądu nad innymi organami państwa. Sąd orzeka bez nacisku, nie ma lepszego zabezpieczenia niezawisłości, to kluczowy element państwa prawa. Nie podlega nikomu, nie ma przełożonego.
B. Profesjonalizm – wiedza o prawie i umiejętność stosowania prawa jest najwyższa u sędziów wobec innych urzędników.

W praktyce elementy obu modeli ( SKA wykonywana przez sądy powszechne i SKA wykonywana przez sądy administracyjne) się przenikają. W Polsce obowiązuje model sądów administracyjnych, ale występują też elementy pierwszego modelu tj sądowej kontroli administracyjnej wykonywanej przez sądy powszechne.
Np. ZUS wydaje decyzje administracyjne w sprawach emerytalnych i rentowych. Spory rozstrzyga sąd pracy i ubezpieczeń społecznych, które podlegają sądom powszechnym.
Np. Urząd Ochrony konkurencji i konsumentów-decyzje wydaje Prezes, które nie podlegają kontroli sądom administracyjnym. Decyzje UOKiK oraz Regulacji Energetyki podlegają pod sądy powszechne tj pod sąd okręgowy w Warszawie.

Temat: Rys historyczny sądów administracyjnych.

S.A. w Europie kształtował się w wieku XIX . Polska była pod zaborami, która odzyskała niepodległość w 1919 roku.
1921 rok – uchwalenie Konstytucji Marcowej, która w art. 73 przewidziała utworzenie w Polsce sądów administracyjnych.

1922 rok – NTA, została uchwalona Ustawa o Najwyższym Trybunale Administracyjnym. To był sąd jednoinstancyjny wyposażony w zawodową kadrę sędziowską (bez ławników), sąd orzekał o legalności orzeczeń i zarządzeń władz administracyjnych i samorządowych. NTA orzekał kasacyjnie.

9132 rok – zostało wydane Rozporządzenie Prezydenta RP z mocą Ustawy o NTA, zastąpiono Ustawę z 1922 roku. Zasadniczych zmian nie było.

S.A. istniał do wybuchu II wojny światowej tj. do 1939 roku, w czasie wojny nie funkcjonował (w latach 1939-1945).. Koniec wojny 1945 rok, gdzie pojawiły się pomysły reaktywowania sądów administracyjnych. Ale rok 1945 to też powstanie nowego ustroju w Polsce, gdzie nie było możliwości ustanowienia sądów administracyjnych.
Argumenty przeciwko reaktywowaniu sądów administracyjnych:
- brak kadr zawodowych
- występowanie nowych i starych aktów prawnych
- w ustroju socjalistycznym jak z samej jej definicji wynika, nie możliwy jest spór między państwem a jednostką, więc wg myślicieli i ideologowie nie było potrzeby wprowadzenia sądów administracyjnych.
W połowie lat 70-tych zaczęło się coś zmieniać. Miały na to wpływ czynniki zewnętrzne. Pod koniec lat 70-tych została utworzona Komisja, która zaczęła działać w reaktywowaniu sądów administracyjnych.

31 styczeń 1980 rok – Ustawa o Naczelnym Sądzie Administracyjnym i Ustawa o zmianie Kodeksu administracyjnego. Ta ustawa weszła w życie 01.09.1980 roku. To moment reaktywowania sądownictwa administracyjnego. Nastąpiło to po dniu porozumienia sierpniowego w Gdańsku, gdzie był strajk stoczni „ Lenina”.

Zasady sądów administracyjnych po reaktywowaniu:
1. regulacja prawna została wprowadzona do KPA Dział VI art. 196-216, który był poświęcony powstaniu NSA.
2. NSA to sąd jednoinstancyjny, orzekali wyłącznie sędziowie zawodowi (na początku było 9 sędziów NSA)
3. Orzekał wyłącznie o legalności decyzji administracyjnych przy czym zaskarżanie decyzji było oparte o tzw. klauzule enumeracyjną, która polegała na tym, że art. 156 KPA wyliczał listę spraw z zakresu, których decyzje podlegały kontroli sądowej.
Spod kontroli zostały wyłączone sprawy np. paszportowe, stowarzyszeń, zgromadzeń,
pozwoleń na broń a nawet sprawy podatkowe. Natomiast były objęte sprawy np.
leśnictwa itp.
Sąd miał kompetencje kasacyjne. Sądów nie było w Konstytucji, mimo, że zostały utworzone, ponieważ było łatwiej zmienić ustawę niż Konstytucję.
NSA istniał na początku tylko w Warszawie, potem powstały wydziały pozamiejscowe. NSA podlegał nadzorowi jurysdykcyjnemu Sądowi Najwyższemu. SN rozpoznawał rewizje nadzwyczajne od orzeczeń NSA.

1990 rok – przełom ustrojowy w Polsce (1989 rok) miał wypływ na sądownictwo administracyjne. Zastąpiona została klauzula enumeracyjna, klauzula generalną tj. każda decyzja podlegała kontroli, chyba że ustawa zakazuje. Nastąpiło rozszerzenie właściwości sądów z zakresu samorządu terytorialnego np. skargi na rozstrzygnięcia nadzorcze, na uchwały jednostek samorządu terytorialnego. Nadal NSA był sądem jednoinstancyjnym.

1995 rok – nowa Ustawa o NSA, która została uchwalona z powodu odejścia od socjalizmu. Sprawy zasadnicze nie zostały zmienione.

1997 rok – uchwalenie nowej Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku, która jako jedną z zasad formułuje zasadę dwuinstancyjności i jednocześnie Konstytucja w przepisach końcowych nałożyła na ustawodawców obowiązek uchwalenia w terminie 5 lat od wejścia w życie przepisów wprowadzających dwuinstancyjność sądów administracyjnych.“

Ważnym elementem systemu kontroli administracji publicznej jest kontrola sądowa, stanowiąca jeden z filarów demokratycznego państwa prawa. Istotą tej kontroli jest rozstrzyganie sporów między obywatelami a organami administracji publicznej przez niezawisły organ sądowy, znajdujący się poza strukturą administracji.

1. Kontrola sądowa

W literaturze przedmiotu kontrolę tę określa się mianem kontroli bezpośredniej (por. Prawo Administracyjne, red. Jan Boć, Kolonia Limited 2005, s. 406 i nast.).

Prawo do sądu gwarantuje Konstytucja RP – zgodnie z jej art. 45 ust. 1 każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Sądownictwo administracyjne zostało w Polsce przywrócone w 1980 r., kiedy to został powołany Naczelny Sąd Administracyjny (NSA). Od 1.1.2004 r. sprawy sądowoadministracyjne rozpatrywane są w dwóch instancjach:

w instancji pierwszej – przez wojewódzkie sądy administracyjne (WSA);

w instancji drugiej – przez NSA.

Kontrola sądowa, kwalifikowana jako kontrola ex-post, stanowi silne ogniwo systemu kontroli administracji publicznej. Należy jednak podkreślić, że realizacji jednej z podstawowych zasad działania administracji publicznej, konstytucyjnej zasady praworządności (art. 7 Konstytucji), powinien również służyć silny, działający w ramach administracji, system kontroli wewnętrznej.

1.1. Zakres kontroli sądowej

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej (ustawa z 25.7.2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz.U. Nr 153, poz. 1269, ze zm., dalej SAUPr). Zakres tej kontroli określa ustawa z dnia 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej SAPPr).

Zgodnie z art. 3 § 2 SAPPr kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
decyzje administracyjne;

postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i za-bezpieczającym, na które służy zażalenie;

inne niż określone w pkt 1–3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiąz-ków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu te-rytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1–4a.

Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują kontrolę sądową.

Realizowana przez sądownictwo administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej (art. 184 Konstytucji RP).

Sąd administracyjny kontroluje zaskarżone akty tylko w zakresie ich zgodności z prawem, bada czy organ administracji publicznej nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Przedmiotem tej kontroli nie jest merytoryczne załatwianie spraw, sąd administracyjny nie przejmuje kompetencji organu administracji publicznej i nie załatwia sprawy ostatecznie, lecz jedynie kontroluje działanie organu pod względem legalności.

Ważne

Uruchomienie procedury kontroli sądowej następuje na skutek zaskarżenia działania bądź zaniechania organu.

Należy zwrócić uwagę, że skarga na bezczynność organu jest dopuszczalna wyłącznie w granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego, tj. w tych sprawach, które podlegają zaskarżeniu. Skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków za-skarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w toku postępowania administracyjnego, tj. po zakończeniu postępowania administracyjnego. Uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny (tj. oparcie w przepisach prawa).

Interes prawny to uprawnienie do bycia stroną w procedurze sądowej lub administracyjnej według przepisów prawa mate-rialnego. Posiadanie interesu prawnego wynika z konkretnego stanu faktycznego, z którym jest związana określona norma prawa materialnego przyznająca to uprawnienie. Osoba, której przysługuje interes prawny, ma prawo oczekiwać od organu administracji lub od sądu wydania decyzji w swojej sprawie.

Uprawnienie do wniesienia skargi posiadają także prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu, jak również inny podmiot, któremu ustawy dają prawo wniesienia skargi.

1.2. Kontrola sprawowana przez sądy powszechne

Bezpośrednia sądowa kontrola decyzji administracyjnych sprawowana jest również, w przypadkach wyraźnie przez prawo określonych, przez sądy powszechne. Unormowania w tym zakresie zawierają m.in.:
art. 160 i art. 161 ustawy z dn. 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. Nr 98, poz. 1071, ze zm., dalej KPA) regulujące prawo powództwa do sądu powszechnego w zakresie roszczeń odszkodowawczych;

art. 15 ustawy z 12.4.2001 r. – Ordynacja wyborcza do Sejmu RP (Dz.U. Nr 46, poz. 499) regulujący prawo skargi do sądu powszechnego w przypadku skreślenia ze spisu wyborców;

przepisy ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968, ze zm.) regulujące prawo zwrócenia się do sądu cywilnego o zwolnienie od egzekucji określonych rzeczy lub praw.

2. Właściwość sądów administracyjnych
2.1. Struktura sądów administracyjnych

Od 1.1.2004 r. sądownictwo administracyjne jest dwuinstancyjne. W pierwszej instancji orzekają wojewódzkie sądy administracyjne (WSA), utworzone dla jednego lub kilku województw.

Wybierając WSA, należy brać pod uwagę siedzibę organu administracji publicznej, która powinna znajdować się na obszarze właściwości WSA. Wyjątki od tej zasady może określić rozporządzeniem Prezydent RP, jeżeli wymagają tego względy celowości (taki wyjątek dotyczy np. właściwości do rozstrzygania spraw z zakresu działania Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych). Sąd, który jest właściwy w momencie wniesienia skargi, pozostaje właściwy, aż do ukończenia postępowania nawet wtedy, gdy zmianie ulegną podstawy właściwości.

Ważne

W drugiej instancji orzeka NSA, który skupia kompetencje odwoławcze i nadzoru judykacyjnego.

Do właściwości NSA należy rozpoznawanie środków odwo-ławczych od orzeczeń WSA, a także m.in. podejmowanie uchwał mających na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, oraz rozstrzyganie sporów o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi.

NSA jest także sądem właściwym do rozpoznania skarg na przewlekłość postępowania przed sądami administracyjnymi. W zakresie rozpoznawania sporów o właściwość NSA przysługują kompetencje sądu I instancji.

W postępowaniu przed sądem administracyjnym stronami są skarżący oraz organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi.
Strony i organy lub ich przedstawiciele ustawowi mogą działać przed sądem osobiście lub przez pełnomocników. Przy pierwszej czynności procesowej pełnomocnik jest zobowiązany dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo.
3. Skarga
3.1. Wnoszenie skarg

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia w toku postępowania administracyjnego, chyba że wnoszącym skargę jest prokurator lub rzecznik praw obywatelskich.

Postępowanie przed sądem może być wszczęte na wniosek uprawnionego podmiotu. Jak zaznaczono wcześniej, legitymację do działania stanowi chroniony przepisami prawa interes prawny. Zgodnie z art. 50 SAPPr uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Prawo to przysługuje również prokuratorowi, Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz organizacji społecznej w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, oraz innemu podmiotowi, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Należy podkreślić, że podmioty te wnoszą skargę w sprawie doty-czącej interesów innych osób, a podstawę ich działania stanowi zapewnienie ochrony porządku prawnego. Jednakże analizując to uprawnienie z punktu wiedzenia systemu kontroli w administracji, można je uznać za zewnętrzny mechanizm kontrolny.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem or-ganu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skar-gi. Organ jest zobowiązany przekazać skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia, pod rygorem wymierzenia organowi grzywny (art. 55 SAPPr).

Wniesienie skargi oparte jest na zasadzie rozporządzalności – strona może cofnąć wniesioną skargę. Warunkiem skuteczności tej czynności procesowej jest dokonanie jej przed ogłoszeniem wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. Sąd może jednak uznać cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli stwierdzi, że cofnięcie skargi zmierza do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.

Skargę – do dnia rozpoczęcia rozprawy – może również uwzględnić w całości organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono.

Skuteczne wniesienie skargi wymaga spełnienia ściśle określonych przez prawo warunków, a w szczególności:
wyczerpania dopuszczonych prawem środków zaskarżenia;

dochowania terminu;

uiszczenia wpisu od skargi.

Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskar-żenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 SAPPr). Obowiązek wyczerpania środków zaskarżenia nie ogranicza prokuratora i Rzecznika Praw Obywatelskich.

W przypadkach, w których ustawa nie przewiduje środków za-skarżenia, skargę można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu – w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności – do usunięcia naruszenia prawa.

Skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich mogą wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi.

Termin ten nie ma zastosowania do wnoszenia skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Żadnym terminem nie jest ograniczone wniesienie skargi na bezczynność organu.

Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Od pism wszczynających postępowanie przed sądem admini-stracyjnym pobiera się opłatę (wpisowe) w wysokości określonej przez prawo. Jeżeli przedmiotem zaskarżenia są na-leżności pieniężne, należy uiścić opłatę stosunkową (nie wyższą niż 4% wartości przedmiotu zaskarżenia; maksymalna wysokość: sto tysięcy złotych). W pozostałych wypadkach uiszcza się opłatę stałą, zróżnicowaną w zależności od rodzaju i charakteru sprawy (nie wyższą niż dziesięć tysięcy złotych).

Wysokość oraz szczegółowe zasady pobierania wpisu określa rozporządzenie Rady Ministrów z 6.12.2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.
Nr 221, poz. 2193, ze zm.).

Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności będącej przedmiotem skargi, co oznacza, że strona ma obowiązek zastosowania się do dyspozycji zawartej w rozstrzygnięciu organu. Dopuszczalne jest jednak w określonych wypadkach wstrzymanie wykonania, o któ-rym może postanowić organ administracji publicznej, a także sąd – po przekazaniu skargi.

Ustawa nie wymaga od skarżącego dokładnego sprecyzowania żądań, jednakże skarga powinna spełniać wymagania pisma procesowego, a ponadto zawierać wskazanie zaskarżonego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania lub bezczynności dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.

Jeżeli skarga nie może zostać rozpoznana, np. z powodu braku właściwości sądu administracyjnego do rozpatrzenia sprawy, wniesienia skargi z uchybieniem terminu, nieuzupełnienia w wyznaczonym terminie braków formalnych, tożsamości sprawy ze sprawą prawomocnie osądzoną, a także z innych przyczyn wskazanych w art. 58 SAPPr sąd odrzuca skargę.
4. Orzeczenia sądowe

Sąd rozstrzyga sprawę wyrokiem. W sytuacjach, w których w SAPPr nie przewiduje się wydania wyroku, sąd wydaje postanowienie. Rozstrzygając sprawę, sąd wywiera bezpośredni wpływ na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonując w ten sposób kontroli administracji. Podejmując roz-strzygnięcie, sąd nie jest związany granicami skargi, jest jednak zobowiązany do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Jeżeli zaskarżony akt lub czynność narusza prawo w stopniu skutkującym stwierdzeniem nieważności, sąd może wydać orzeczenie również na niekorzyść skarżącego. Jest to wyjątkowa regulacja, zasadą bowiem jest zakaz pogorszenia sytuacji prawnej skarżącego.

Sądy administracyjne nie rozstrzygają sprawy admi-nistracyjnej merytorycznie, dokonują jedynie kontroli legalności działania organów administracji publicznej. Wojewódzkie Sądy Administracyjne (WSA), po zamknięciu rozprawy, oddalają skargę, jeżeli zaskarżony akt nie narusza prawa albo uwzględniając skargę, eliminują ten akt z obrotu prawnego, jeżeli stwierdzą jego niezgodność z prawem.

W razie uwzględnienia skargi sąd może:
uchylić akt,

stwierdzić jego nieważność, lub

stwierdzić jego wydanie z naruszeniem prawa.

Ocena prawna wyrażona w orzeczeniu wiąże zarówno sąd, jak również organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono.

Jeżeli przedmiotem skargi była bezczynność organów, sąd zo-bowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Sąd nie może nakazać organowi sposobu rozstrzygnięcia, nie może również bezpośrednio orzekać o prawach i obowiązkach skarżącego.

Uwzględniając skargę na uchwałę lub akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, a także akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, sąd stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały one wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Takie rozstrzygnięcie umożliwia wzruszenie wydanych w sprawach indywidualnych rozstrzygnięć opartych na wadliwych aktach lub uchwałach.

Uwzględniając skargę jednostki samorządu terytorialnego na akt nadzoru, sąd uchyla ten akt. Zaskarżony akt traci moc wiążącą z chwilą wydania orzeczenia sądowego.
5. Realizacja orzeczeń sądowych
5.1. Grzywna

Organ jest zobowiązany do wykonania wyroku. Prawomocne orzeczenie sądu wiąże strony, sąd, który je wydał, a także inne sądy i inne organy państwowe. Funkcjonujący w urzędzie administracji publicznej system kontroli wewnętrznej powinien zapewnić terminową realizację orzeczeń sądowych.

W razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny.

Grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów.

Osobie, która poniosła szkodę wskutek niewykonania orzecze-nia sądu, służy roszczenie o odszkodowanie na zasadach okre-ślonych w Kodeksie cywilnym (dalej KC). Odszkodowanie przysługuje od organu, który nie wykonał orzeczenia sądu. Jeżeli organ w terminie trzech miesięcy od dnia złożenia wniosku o odszkodowanie nie wypłacił odszkodowania, uprawniony podmiot może wnieść powództwo do sądu powszechnego.
5.2. Mediacja

Alternatywną metodą rozwiązania sporu jest przeprowadzenie przed sądem, na wniosek strony lub organu, postępowania mediacyjnego.

Celem postępowania mediacyjnego jest wyjaśnienie i rozważenie wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych sprawy oraz przyjęcie przez strony ustaleń co do sposobu jej załatwienia w granicach obowiązującego prawa.

Efektem ugody może być na przykład cofnięcie skargi przez stronę, jeżeli na skutek postępowania mediacyjnego uzna, że sformułowane przez nią zarzuty nie znajdują uzasadnienia, co spowoduje umorzenie postępowania sądowego, a w razie wykazania organowi naruszenia prawa – wyeliminowanie wadliwego aktu i merytoryczne załatwienie sprawy administracyjnej.
Postępowanie mediacyjne może dotyczyć wszystkich aktów lub czynności, które podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Przyjęte ustalenia muszą mieścić się w granicach obowiązującego prawa.
6. Środki odwoławcze

Zasada dwuinstancyjności postępowania sądowego jest realizowana przez unormowane w Dziale IV SAPPr środki odwoławcze:
skargę kasacyjną, oraz

zażalenie.

6.1. Skarga kasacyjna

Zasadniczym środkiem odwoławczym w postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest skarga kasacyjna. Skarga przysługuje od wydanego przez WSA wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie. Rozpoznając skargę kasacyjną NSA, bada sprawę wyłącznie pod względem legalności rozstrzygnięcia. Oparciem dla skargi kasacyjnej bowiem jest albo naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Takie zakreślenie granic kasacji powoduje, że NSA weryfikuje prawidłowość zaskarżonego orzeczenia tylko z punktu widzenia przepisów wyraźnie w skardze kasacyjnej powołanych. Zgodność orzeczenia z innymi przepisami prawa pozostaje poza kontrolą sądu. Z urzędu NSA bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania; wystąpienie przesłanek nieważności uzasadnia uchylenie orzeczenia nawet wtedy, gdy zarzut nie został podniesiony w skardze kasacyjnej (art.183 SAPPr).

Ustawodawca wprowadził szczególne wymagania dotyczące sporządzenia skargi kasacyjnej zarówno co do jej treści (art. 176 SAPPr), jak również co do osób uprawnionych do jej sporządzenia (art. 175 SAPPr). Skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom stawianym pismom procesowym, a także zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie oraz wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.
Skargi kasacyjnej nie może sporządzić strona, może ją sporzą-dzić wyłącznie adwokat, radca prawny lub doradca podatko-wy – w sprawach obowiązków podatkowych, oraz rzecznik patentowy – w sprawach własności przemysłowej.

Skargę wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem.

Po rozpoznaniu sprawy na rozprawie NSA:
oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma usprawiedliwionych podstaw albo jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu;

uwzględnia skargę kasacyjną i uchyla zaskarżone orzeczenie w całości lub w części, przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia sądowi, który wydał orzeczenie, a gdyby sąd ten nie mógł rozpoznać jej w innym składzie – innemu sądowi; w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, sąd rozpoznaje ją w innym składzie.

W wyjątkowym przypadku, unormowanym w art. 188 SAPPr, NSA może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać sprawę merytorycznie. Ma to miejsce wówczas, gdy w sprawie nie naruszono przepisów postępowania, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego.

Sąd, któremu sprawa została przekazana, jest związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez NSA.
6.2. Zażalenie

Zażalenie do NSA przysługuje na wydane przez WSA postanowie-nia, w przypadkach przewidzianych w ustawie oraz na postano-wienia w sprawach wymienionych w art. 194 SAPPr.

Zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia. Do postępowania zażaleniowego odpowiednie zastosowanie mają przepisy o skardze kasacyjnej.

Od orzeczeń NSA nie przysługuje żaden środek odwoławczy.

olaa

2) Funkcja ustrojowa sądownictwa administracyjnego

Funkcja? Tu pozycja....
Pozycja ustrojowa sądów administracyjnych
Pozycja ustrojowa sądów administracyjnych została wyznaczona przez ustrojodawcę w art. 175 i 184 Konstytucji RP. Stosownie do tych przepisów sądy administracyjne, na czele z Naczelnym Sądem Administracyjnym, sprawują wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej, obok Sądu Najwyższego, sądów powszechnych i sądów wojskowych, poprzez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej.
Kontrola działalności administracji publicznej następuje pod kątem zgodności z prawem. Obejmuje ona także orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej. Ustrojodawca, zastrzegając dla sądów administracyjnych sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej, wyłączył jednocześnie w tym zakresie właściwość sądów powszechnych.

Sprawując kontrolę działalności administracji publicznej sądy administracyjne dokonują oceny, na skutek zaskarżenia, działalności (działania bądź zaniechania) organu administracji publicznej. Wobec tego nie zastępują organów administracji publicznej i nie przejmują ich kompetencji do końcowego załatwienia sprawy i wydania rozstrzygnięcia. Orzeczenia sądów administracyjnych, w razie uwzględnienia skarg, rozstrzygają o uchyleniu lub stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu bądź zobowiązują organ administracji publicznej do określonego zachowania się w toku dalszego załatwiania sprawy administracyjnej.

Szczegółowe zadania i organizacja sądownictwa administracyjnego zostały określone w przepisach ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.). Wprowadzono nimi, począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., dwa szczeble sądownictwa administracyjnego: sądy administracyjne I instancji, którymi są wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 ustawy) oraz sąd II instancji, którym jest Naczelny Sąd Administracyjny (art. 3 § 2 ustawy). W ten sposób zrealizowana została na gruncie sądownictwa administracyjnego zasada dwuinstancyjności, wynikająca z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP.

3) Ustrój WSA
Wojewódzki sąd administracyjny tworzy się dla jednego województwa lub dla większej liczby województw. Prezydent RP, na wniosek Prezesa NSA, w drodze rozporządzenia, tworzy i znosi WSA. oraz ustala ich siedziby i obszar właściwości, a także może tworzyć, poza siedzibą sądu, i znosić wydziały zamiejscowe tych sądów. WSA. dzieli się na wydziały, które tworzy i znosi Prezes NSA. Wydziałem w wojewódzkim sądzie adm. kieruje prezes lub wiceprezes sądu albo wyznaczony sędzia. W skład WSA wchodzą: prezes sądu, wiceprezes sądu lub wiceprezesi sądu oraz sędziowie. Liczbę sędziów i wiceprezesów sądu w WSA określa Prezes NSA.

Organami WSA. są: prezes sądu, zgromadzenie ogólne, oraz kolegium wojewódzkiego sądu adm.

Prezes woj. sądu adm. kieruje sądem i reprezentuje go na zewnątrz, pełni czynności adm. sądowej i inne czynności przewidziane w ustawie. W zakresie adm. sądowej jest organem podległym Prezesowi NSA. Prezesa woj. sądu adm. zastępuje wiceprezes sądu lub wyznaczony sędzia. Prezesa sądu i wiceprezesa sądu w wojewódzkim sądzie adm. powołuje i odwołuje Prezes NSA, po zasięgnięciu opinii zgromadzenia ogólnego tego sądu i Kolegium NSA. Jeżeli opinia nie zostanie wydana w terminie 2 miesięcy od przedstawienia kandydata właściwemu zgromadzeniu ogólnemu, Prezes NSA może powołać prezesa wojewódzkiego sądu adm. bez opinii. W przypadku wydania przez zgromadzenie ogólne negatywnej opinii o kandydacie, Prezes NSA może go powołać po uzyskaniu pozytywnej opinii Kolegium NSA. Negatywna opinia Kolegium NSA jest dla Prezesa NSA wiążąca. Jeżeli Kolegium NSA w terminie 30 dni nie wyda opinii, uważa się, że opinia jest pozytywna.

Prezes NSA, prezes wojewódzkiego sądu adm. oraz inne osoby powołane do kierowania i nadzoru nad działalnością administracyjną mają prawo wglądu w czynności wojewódzkiego sądu adm., mogą być obecni na rozprawie toczącej się z wyłączeniem jawności, mogą żądać wyjaśnień oraz usunięcia uchybień. Prezes NSA oraz prezes wojewódzkiego sądu adm. mogą uchylać zarządzenia adm. niezgodne z prawem. Prezydent RP określa w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb wykonywania nadzoru nad działalnością administracyjną woj. sądów adm. przez organy i osoby do tego wyznaczone. Prezydent RP ustala, w drodze rozporządzenia, regulamin określający szczegółowo tryb wewnętrznego urzędowania woj. sądów adm.: wewnętrzną organizację sądów

4) Ustrój NSA

5) Zakres właściwości sądów administracyjnych

Zakres kompetencji sądów administracyjnych

Podstawy konstytucyjne

W pierwszej kolejności należy wyraźnie rozdzielić kompetencje sądów powszechnych i administracyjnych. Granice właściwości sądów administracyjnych zostały określone wprost w Konstytucji. Sądy administracyjne (NSA oraz inne sądy administracyjne) sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej. Zakres tej kontroli określają ustawy zwykłe (art. 184 Konstytucji). Sądy administracyjne rozstrzygają także spory kompetencyjne między organami samorządu terytorialnego i administracji rządowej (art. 166 ust. 3).

Ppsa

Art. 3 § 2 ppsa normuje zakres kontroli działalności administracji publicznej sprawowanej przez sądy administracyjne. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

dec. administracyjne;

postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 6, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-5.

Zgodnie z art. 3 § 3 ppsa, sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Ponadto sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej (art. 4 ppsa). Art. 5 ppsa określa w sposób negatywny zakres właściwości sądów administracyjnych. Zgodnie z powołanym przepisem sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach:

1) wynikających z nadrzędności i podległości organizacyjnej w stosunkach między organami administracji publicznej;

2) wynikających z podległości służbowej między przełożonymi i podwładnymi;

3) odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa

Przedmiotem postępowania w sprawach sądowoadministracyjnych przed sądami administracyjnymi jest zatem:

rozstrzyganie o legalności aktów i czynności administracyjnych;

orzekanie o bezczynności administracji;

orzekanie w sprawie grzywny za niewykonanie orzeczenia sądowego;

podejmowanie uchwał w sprawach pytań prawnych (wyłącznej kompetencji NSA);

rozstrzyganie sporów kompetencyjnych.

Kontrola sądów administracyjnych jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Kontrola ta obejmuje badanie zgodności z prawem indywidualnych aktów administracyjnych, czynności kreujących pozycję prawną określonych podmiotów niezwiązanych ze strukturą administracji, a także badanie zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej.

Sądy administracyjne badają legalność dwojakiego rodzaju aktów administracyjnych - władczych aktów indywidualnych (np. dec., postanowienia), oraz aktów normatywnych (akty prawa miejscowego).

Natomiast wedle kryterium uprawnień orzeczniczych sądu administracyjnego można wyróżnić:

kontrolę bezpośrednią - gdy sąd ten rozpatruje skargę na określony akt normatywny;

kontrolę pośrednią – gdy sąd sam ocenia legalność konkretnego przepisu prawa pod względem zgodności z aktem prawnym wyższego rzędu (a gdy stwierdzi niezgodność, to odmawia jego zastosowania w indywidualnej sprawie sądowej, bądź występuje do TK z pytaniem prawnym).

6) Podmioty postępowania sądowo-administracyjnego
PODMIOTY POSTĘPOWANIA SĄDOWOADMINISTRACYJNEGO

Kategorie podmiotów postępowania sądowoadministracyjnego:

1. sąd administracyjny;

2. strony postępowania; (po stronie skarżącej)

3. uczestnicy postępowania (podmioty fakultatywne);

4. prokurator i RPO jako podmioty na prawach strony;

Dwie pierwsze grupy to podmioty obligatoryjne – nie ma takiego postępowania, które toczyłoby się bez udziału sądu i stron postępowania. Z prawnego punktu widzenia nazwalibyśmy takie postępowanie postępowaniem nieistniejącym.

Dwie pozostałe grupy to są podmioty fakultatywne – nie ma obowiązku, aby w każdym postępowaniu takie podmioty uczestniczyły, natomiast będzie to wiele zależało od przedmiotu zaskarżenia, od układu podmiotowego np. w samym postępowaniu administracyjnym a w przypadku rpo czy prokuratora od woli tych podmiotów. Żaden przepis ich nie zmusza, aby uczestniczyć.

SĄD ADMINISTRACYJNY

Zasadą jest ustrój sądownictwa powszechnego – wyodrębnienie sądownictwa administracyjnego trzeba potraktować jako powołanie sądów szczególnych . Mówiąc o sądzie administracyjnym istotne jest podkreślenie zdolności tego sądu do orzekania. Na problem tej zdolności składa się kilka elementów:

1. musi być właściwy w sprawie sądowoadministracyjnej – w przypadku stwierdzenia swojej niewłaściwości – przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu w formie postanowienia (art. 59 Ppsa) na które służy zażalenie (art. 194. par.1 pkt.1)

Problem przekazywania skargi wiąże się wyłącznie z naruszeniem właściwości miejscowej. (Jeżeli zostanie wniesiona skarga z naruszeniem właściwości rzeczowej to będzie od razu ta skarga odrzucona postanowieniem.)

To zażalenie, o którym mowa przysługuje wyłącznie podmiotowi wnoszącemu skargę natomiast nie przysługuje sądowi, które skargę przekazuję. Postanowienie o przekazaniu skargi wiążę sąd, któremu taką skargę przekazano z 1 wyjątkiem – nie wiążę NSA. NSA może powiedzieć że to pomyłka i może wydać swoje postanowienie i przekazać dalej.

2. co do zasady – orzeka w składzie trzech sędziów (skład zawodowy)

wyjątek - skład jednoosobowy (na posiedzeniu niejawnym jeżeli orzeka sąd np. w zakresie badania formalnej dopuszczalności skargi, prowadzenie postępowania mediacyjnego); wyjątki muszą wynikać jasno z ustawy.

3. (bezstronność sądy) Ppsa reguluje problem wyłączenia sędziego:

a) z mocy samej ustawy (art.1 Cool

oraz

b) na podstawie postanowienia sądu administracyjnego wydawanego na posiedzeniu niejawnym w składzie 3 sędziów (art. 19-23);

STRONY POSTĘPOWANIA SĄDOWOADMINISTRACYJNEGO

1. ustawa wyróżnia dwie strony postępowania administracyjnego:

· skarżący (podmiot, który wniósł skargę)

· organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi;

2. ze stronami wiąże się problem zdolności sądowej, procesowej i problem zdolności postulacyjnej (zdolności osobistego działania w postępowaniu przed sądem administracyjnym. Na gruncie ustawy o postępowaniu przed sądami problem zdolności postulacyjnej się pojawia z powodu wprowadzenia przez ustawę przymusu radcowsko-adwokackiego w zakresie sporządzenia skargi kasacyjnej- w tym względzie ulega wyłączeniu zdolność postulacyjna strony postępowania, bo trzeba określoną czynność powierzyć do wykonania ściśle określonej osobie – radcy lub adwokatowi.)

ZDOLNOŚĆ SĄDOWA

1. to zdolność do występowania przed sądem jako strona postępowania;

2. zdolność sądową posiadają:

· osoby fizyczne;

· osoby prawne;

· państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej;

· inne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli przepisy prawa publicznego przyznają im zdolność administracyjnoprawną Tymi jednostkami organizacyjnymi będą np. spółki osobowe handlowe np. jawna, partnerska, komandytowa, komandytowo-partnerska.

· organizacje społeczne, nie tylko we własnej sprawie, ale także w zakresie ich statutowej działalności w sprawach innych osób;

Ustawa, zatem wskazuje grupy podmiotów którym przyznaje prawo do udziału w postępowaniu jako strona. O tym czy taki podmiot będzie mógł uczestniczyć w KONKRETNYM postępowaniu administracyjnym będzie jeszcze potrzeba wykazania ze ona posiada w tej sprawie interes prawny.

ZDOLNOŚĆ PROCESOWA

1. to zdolność do czynności w postępowaniu w sprawach sądowoadministracyjnych; w istocie chodzi o wskazanie przez ustawodawcę momentu w którym podmiot uczestniczący w postępowaniu może takie czynności wykonywać samodzielnie i skutecznie.

2. zdolność procesową posiadają:

· osoby fizyczne posiadające pełną zdolność do czynności prawnych;

· osoby prawne;

· jednostki organizacyjne posiadające zdolność sądową w postępowaniu sądowoadministracyjnym; jeżeli jakaś jednostka org. ma zdolność sądową to jednocześnie ma zdolność procesową.

OGRANICZENIA I BRAK ZDOLNOŚCI PROCESOWEJ

1. osoba fizyczna ograniczona w zdolności do czynności prawnych ma zdolność procesową w sprawach wynikających z czynności prawnych, które może dokonywać samodzielnie (art. 20 par. 2 Ppsa);

2. osoba fizyczna niemająca zdolności procesowej może podejmować czynności tylko przez swojego przedstawiciela ustawowego;

ZDOLNOŚĆ POSTULACYJNA

1. to zdolność do samodzielnego działania w postępowaniu, tj. osobistego, a nie przez pełnomocnika procesowego, podejmowanie czynności procesowych;

2. brak tej zdolności może wynikać z przyczyn faktycznych (ułomność fizyczna osoby, nieznajomość języka urzędowego) lub prawnych (obowiązek ustanowienia pełnomocnika, np. przymus adwokacko-radcowski w zakresie sporządzenia skargi kasacyjnej – art. 175 Ppsa)

PEŁNOMOCNICTWO W POSTĘPOWANIU SĄDOWOADMINISTRACYJNYM

Zasada pełnomocnictwa fachowego w postępowaniu przed sądem administracyjnym – co do zasady pełnomocnikiem może być osoba mająca odpowiednie przygotowanie zawodowe. Krąg osób, które mogą występować w charakterze pełnomocników:

1. adwokat lub radca prawny;

2. inny skarżący lub uczestnik postępowania;

3. osoby najbliższe dla strony, czyli rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony raz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia;

4. inne osoby, przewidziane w przepisach szczególnych (np. doradca podatkowy, rzecznik patentowy, pracownik osoby prawnej lub przedsiębiorcy, w tym nieposiadającego osobowości prawnej, pracownik państwowej lub samorządowej jednostki organizacyjnej)

RODZAJE PEŁNOMOCNICTW (kryterium – granice umocowania do działania w imieniu mocodawcy przed sądem administracyjnym)

1. ogólne – do prowadzenia wszystkich – bez określenia rodzaju sprawy- spraw przed sądami administracyjnymi;

2. szczególne – do prowadzenia poszczególnych spraw do niektórych tylko czynności w postępowaniu np. w sprawie o cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami kat B;

3. do niektórych tylko czynności w postępowaniu:

Pełnomocnictwo ogólne i szczególne obejmuje z mocy prawa umocowanie do:

a) wszystkich łączących się ze sprawą czynności (także skargi o wznowienie postępowania);

b) udzielenia substytucji na zasadach określonych w odrębnych przepisach;

c) cofnięcia skargi w całości lub części, chyba, że czynności te wyłączono w pełnomocnictwie;

d) odbioru kosztów postępowania.

WYGAŚNIĘCIE PEŁNOMOCNICTWA

1. z mocy ustawy: na skutek śmierci strony lub utraty przez nią zdolności sądowej (w tym przypadku ustawa stanowi że pełnomocnik powinien w postępowaniu działać do czasu zawieszenia postępowania, ale problem polega na tym, że przeważnie śmierć strony spowoduje, że postępowanie zostanie umorzone a nie zawieszono), śmierci pełnomocnika bądź utraty przez niego zdolności procesowej np. zostanie ubezwłasnowolniony albo zdolności bycia pełnomocnikiem np. straci uprawnienia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego;

2. z woli stron: na skutek wypowiedzenia (art. 42 Ppsa), tak przez mocodawcę jak i pełnomocnika (jednak jeżeli wypowiada to pełnomocnik to ma obowiązek działania dla mocodawcy przez dwa tygodnie, chyba, że nastąpi wyraźne zwolnienie) bądź z woli (zgodnej) obu stron;

3. ze względu na cofnięcie prawa pomocy (art. 249 Ppsa) np. sytuacja materialna strony nie usprawiedliwiała przyznanie jej prawa pomocy.

UCZESTNICY POSTĘPOWANIA SĄDOWOADMINISTRAYCJNEGO – grupa fakultatywna

Wyróżnić można dwie grupy uczestników postępowania sądowoadministracyjnego (ze względu na sposób uzyskania statusu uczestnika):

1. uczestnicy na prawach strony (art. 33 par.1 Ppsa) – uzyskują taki status z mocy prawa z chwilą wszczęcia postępowania;

2. pozostali uczestnicy postępowania (art. 33 par. 2 Ppsa) – muszą się o niego ubiegać - mogą uzyskać taki status po zgłoszeniu wniosku, jeżeli zostaną dopuszczeni przez sąd na mocy postanowienia; na akt odmowny służy zażalenie do NSA.

Uczestnicy na prawach strony

To osoby, które spełnią jednocześnie 3 warunku:

1. brały udział w postępowaniu administracyjnym; w istocie kategoria tych uczestników pojawi się wtedy gdy przedmiotem skargi jest decyzja lub postanowienie np. podjęto decyzję – jedna strona jest oczywiście zadowolona inna nie i ta inna wnosi skargę, a ta druga czyli nieskarżąca staje się uczestnikiem, bo to dotyczy jej sfery interesu prawnego. Równa jest pozycja między skarżącym uczestnikowi uczestnikiem z jednym Zastrzeżeniem – uczestnikowi na prawach strony nie wolno podejmować czynności rozporządzających w postaci cofnięcia skargi.

2. nie wniosły skargi do sądu;

3. wynik postępowania sądowoadministracyjnego dotyczy ich interesu prawnego; czyli np. jedna ze stron postępowania administracyjnego o spornych interesach, która nie wniosła skargi ze względu na korzystną treść decyzji administracyjnej;

POZOSTALI UCZESTNICY POSTĘPOWANIA
1. osoby, które nie brały udziału w postępowaniu administracyjnym (czyli w postępowaniu nie miał statusu strony, nie brał udziału ale który zwraca się do sądu, że ma interes prawny np. została pominięta i żąda udziału w tym postępowaniu), jeżeli wynik tego postępowania dotyczy ich interesu prawnego;

2. organizacje społeczne, działające w sprawach innych osób, jeżeli sprawa dotyczy ich statutowej działalności;

POZYCJA PROKURATORA I RPO
1. podmioty te mogą wziąć udział w każdym toczącym się postępowaniu, czyli przystąpić do już toczącego się postępowania; natomiast art. 8 uregulował uprawnienia tych 2 podmiotów w zakresie wszczynania postępowań – mogą żądać a konsekwentnie do żądania wnosić skargę do sądy wojewódzkiego i uruchamiać postępowanie pierwszoinstanycjne, drugoinstancyjne bo mają prawo do wniesienia skargi kasacyjnej, mają prawo do wniesienia zażalenia na postanowienia oraz mogą uruchomić postępowanie nadzwyczajne w przedmiocie wznowienia postępowania.

2. mają prawo do wniesienia skargi, skargi kasacyjnej, zażalenia oraz skargi o wznowienie postępowania;

3. przesłanką skorzystania z uprawnień jest wymóg ochrony praworządności (prokurator) lub praw człowieka i obywatela (RPO);

4. po skorzystaniu z uprawnienia uzyskują status podmiotu na prawach strony

olaa

7) Skarga do WSA

XI. SKARGA DO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

Sądy administracyjne sprawują kontrolę nad działalnością urzędów, m.in. poprzez rozpatrywanie skarg na decyzje administracyjne i na niektóre postanowienia wydane w II instancji. Skargę można wnieść w sytuacji, gdy stronie nie przysługuje już żaden środek wzruszenia decyzji, taki jak zażalenie lub odwołanie.

Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego różni się od odwołania do II instancji:
- samo złożenie skargi nie powoduje wstrzymania wykonania decyzji (choć istnieje możliwość złożenia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, który należy dołączyć do skargi),
- odwołanie nie ma sprecyzowanej formy – możemy w nim zaznaczyć tylko tyle, że nie jesteśmy zadowoleni z orzeczenia organu I instancji i nie musimy wskazywać naruszenia prawa, natomiast pisząc skargę do WSA należy wskazać naruszenie przez organy administracji konkretnych przepisów prawa.
Jak złożyć skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego

Skargę na decyzję lub postanowienie wydane przez urząd kierujemy do właściwego miejscowo wojewódzkiego sądu administracyjnego. Pouczenie co do możliwości złożenia skargi powinno znajdować się na decyzji lub postanowieniu.

Skargę do WSA składa się w terminie 30 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia, za pośrednictwem organu, który wydał rozstrzygnięcie. Organ ten, do dnia rozpoczęcia rozprawy przed WSA może sam uwzględnić skargę w całości.

Adresy wojewódzkich sądów administracyjnych można znaleźć na stronie [link widoczny dla zalogowanych]
Co powinna zawierać skarga do WSA

Skarga powinna zawierać:
- oznaczenie sądu, do którego kierowana jest skarga,
- imię, nazwisko lub nazwę oraz adres skarżącego (lub też przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika),
- oznaczenie, że dane pismo jest skargą,
- wskazanie zaskarżonej decyzji lub postanowienia,
- oznaczenie organu, którego działania skarga dotyczy,
- określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego,
- podpis wnoszącego skargę, albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika,
- listę załączników do skargi.
Rozpatrzenie skargi przez WSA

Sąd rozpatruje sprawę na jawnych rozprawach i posiedzeniach. W razie uwzględnienia skargi na decyzję lub postanowienie sąd:
- uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części,
- stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia,
- stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa.
W takim wypadku sąd zazwyczaj wskazuje, jakie przepisy prawa zostały naruszone przez urząd i kieruje sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala.

W razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność decyzji lub postanowienia, strona powinna pisemnie wezwać właściwy organ do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy. Następnie może ona wnieść skargę, w której może zażądać wymierzenia temu organowi grzywny za niewykonanie wyroku.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego

Od wydanego przez WSA wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie przysługuje stronie skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego (skargę mogą również sporządzić inne osoby wymienione w art. 175 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie w terminie 30. dni od doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem. Naczelny Sąd Administracyjny w razie uwzględnienia skargi uchyla zaskarżone orzeczenie w całości albo w części i przekazuje do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał dane orzeczenie.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Ustawodawca przyznając danemu podmiotowi legitymację do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego według warunków jej dopuszczalności, obarcza go jednocześnie obowiązkiem spełnienia określonych wymagań. Do wymagań formalnych skargi, potrzebnych do jej skutecznego złożenia zalicza się wymagania dotyczące: 1) treści i formy skargi; 2) terminu do wniesienia skargi; 3) trybu wniesienia skargi; 4) uiszczenia odpowiedniego wpisu do skargi.

Treść i forma skargi

Wymagania formalne treści skargi zawiera art. 57 p.p.s.a., zgodnie z którego § 1 skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: 1) wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; 2) oznaczenie organu, którego działania lub bezczynności skarga dotyczy; 3) określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego. Z tego, zaś, że skarga jest pismem procesowym wynika, że może być ona składana wyłączenia w formie pisemnej.

Termin do wniesienia skargi

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powinna być wniesiona w terminie 30 dni, przy czym początek biegu terminu jest odmienny zależnie od tego czego skarga dotyczy. W przypadku zaskarżania decyzji lub postanowienie termin liczy się od dnia doręczenia skarżącemu decyzji lub postanowienia, zaś w przypadku zaskarżania aktów innego rodzaju lub czynności bieg terminu rozpoczyna się w dniu doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił takowej odpowiedzi to w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Nadto należy stwierdzić, iż do obliczania terminów stosuje się przepisy prawa cywilnego (art. 83 § 1 p.p.s.a.) z jednym istotnym odstępstwem uregulowanym w art. 83 § 2 p.p.s.a. Zgodnie z jego brzmieniem jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy.

Tryb wniesienia skargi

W myśl art. 54 § 1 p.p.s.a. skarga do sądu administracyjnego wniesiona powinna być za pośrednictwem organu, którego działania lub bezczynność jest przedmiotem skargi, który to organ jest zobowiązany przekazać skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia sądowi (sądowi zostają także przekazane akta sprawy administracyjnej i odpowiedź na skargę).

Uiszczenie odpowiedniego wpisu do skargi

Wniesienie skargi co do zasady podlega wpisowi (pod rygorem odrzucenia skargi), czyli rodzajowi opłaty sądowej zaliczanej do kosztów sądowych. Zgodnie z art. 214 § 1 p.p.s.a. wpis od skargi powinien zostać uiszczony przez podmiot, który ją wnosi (w przypadku wniesienia skargi przez kilka osób, których uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, pobiera się jeden wpis – art. 214 § 2 p.p.s.a.). Wysokość pobieranych wpisów stosunkowych (w przypadku spraw, których przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne – art. 231 zd. 1 p.p.s.a.) oraz wpisów stałych (w przypadku spraw, których przedmiotem zaskarżenia są należności niepieniężne – art. 231 zd. 2 p.p.s.a.) została określona na podstawie upoważnienia zawartego w art. 233 p.p.s.a w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Inne regulacje ponoszenia kosztów sądowych do których zalicza się wpis od skargi, w tym regulacje dotyczące zwolnień od nich, zawarte są w art. 211 – 263 p.p.s.a. oraz w licznych aktach wykonawczych wydanych na ich podstawie.

niemam jeszcze kilku pytan

9) Przesłanki dopuszczalności skargi i skutki niezachowania tych przesłanek

Dopuszczalność skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) na akty podjęte w postępowaniu administracyjnym
Możliwość wdrożenia postępowania sądowoadministracyjnego w celu kontroli prawidłowości wydania danego aktu podjętego w postępowaniu administracyjnym (decyzja, postanowienie oraz bezczynność) obwarowane jest szeregiem ograniczeń, do których należy przede wszystkim zaliczyć legitymację strony do złożenia skargi oraz tak zwaną przesłankę dopuszczalności, która stanowi temat niniejszych rozważań.

Przesłanka dopuszczalności w ogólności

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ustanawia jedną przesłankę wniesienia skargi na akty podjęte w postępowaniu administracyjnym. Wymienia ją art. 52 § 1 ab initio tejże ustawy, stwierdzając, iż skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W związku z brzmieniem powyższego przepisu można wyróżnić dwie odmienne sytuacje: pierwszą, gdy skarżącemu w toku postępowania administracyjnego na dany akt służył dane środek zaskarżenia oraz drugą, gdy skarżącemu takowy środek nie przysługiwał. Należy nadto nadmienić, że przysługiwanie lub nie przysługiwanie środka zaskarżenia musi być bezpośrednio związane z tym aktem, który jest przedmiotem wnoszonej skargi.

Przesłanka dopuszczalności w przypadku, gdy skarżącemu na dany akt służył środek zaskarżenia w toku postępowania administracyjnego

Jak zostało już wyżej napisane, w przypadku, gdy na dany akt służył w postępowaniu administracyjnym środek zaskarżenia, skarżący może wnieść skargę do sądu administracyjnego jedynie w przypadku, gdy owy środek zaskarżenia został wyczerpany (art. 52 § 1 ab initio p.p.s.a.). Swoistą definicję legalną wyczerpania środków zaskarżenia zawiera art. 52 § 2 p.p.s.a zgodnie z którym przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje (czyli został już wykorzystany – uwaga autora) żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.

Przesłanka dopuszczalności w przypadku, gdy skarżącemu na dany akt nie służył środek zaskarżenia w toku postępowania administracyjnego

W przypadku, gdy podmiotowi skarżącemu na dany akt nie służył w postępowaniu administracyjnym środek zaskarżenia (zażalenie, odwołanie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawa – art. 52 § 2 p.p.s.a.) to przesłanka dopuszczalności z art. 52 § 1 p.p.s.a. zostaje tak właściwie odcięta. W takim przypadku bowiem skarga do sądu administracyjnego służy bez konieczności podjęcia jakiejkolwiek innej (niż środki zaskarżenia) obrony przed organem administracji publicznej. Nie ma tu także żadnych podstaw do zastosowania art. 53 § 3 p.p.s.a., a więc skarga podmiotu nie jest związana ze wcześniejszym wezwaniem organu administracji publicznej do usunięcia naruszenia prawa.

Wykorzystanie środków zaskarżenia a wniesienie skargi do sądu administracyjnego przez prokuratora lub Rzecznika Praw Obywatelskich

Zgodnie z art. 52 § 1 in fine p.p.s.a. przesłanka wyczerpania środków zaskarżenia nie ma zastosowania w przypadku, gdy skargę do sądu administracyjnego na dany akt podjęty w postępowaniu administracyjnym wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Z niniejszym przepisem koresponduje Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2006 r. (I OPS 6/05), która zastrzega, iż: „Obowiązek wyczerpania środków odwoławczych w postępowaniu administracyjnym przed wniesieniem skargi na decyzję administracyjną, o którym mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), a obecnie w art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), odnosi się do prokuratora, który brał udział w postępowaniu administracyjnym.”.

Kto może wnieść skargę

Skargę może wnieść każdy, kto ma w tym interes prawny. Interes prawny będzie miała przede wszystkim strona postępowania administracyjnego. Jak wiadomo stroną w procedurze administracyjnej jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Dodatkowo skargę może wnieść:
prokurator,
Rzecznik Praw Obywatelskich,
organizacja społeczna.

Organizacja społeczna może wnieść skargę tylko w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów innych osób. Warunkiem jest jednak to, że organizacja ta musiała brać udział we wcześniejszej fazie postępowania.
Kiedy można wnieść skargę.

Decyzję administracyjną wydaną przez organ pierwszej instancji można zaskarżyć w drodze odwołania. Decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji nie można skarżyć do sądu administracyjnego. Do sądu administracyjnego można zaskarżyć taką decyzję od której nie przysługuje zwykły środek zaskarżenia.
Termin na wniesienie skargi

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji. Prokurator i Rzecznik Praw obywatelskich ma na to dłuższy termin, wynosi on 6 miesięcy.
Jak wnosić skargę

Skargę wnosimy do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Właściwym miejscowo jest sąd na obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Skargę wnosi się jednak za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżoną decyzję. Organ administracji przekazuje następnie skargę wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę do sądu administracyjnego. Na przekazanie dokumentów organ ma 30 dni.
Wymagania formalne skargi

Skarga powinna zawierać przede wszystkim oznaczenie sądu do którego jest kierowane. Jak już było to wspomniane w wypadku skargi na decyzję jest to wojewódzki sąd administracyjny na obszarze właściwości, którego ma siedzibę organ administracji.

W następnej kolejności skarga musi określać strony postępowania- ich nazwę, adres, adres do doręczeń oraz ewentualnych pełnomocników.

Wnoszący skargę powinien również określić również decyzję, która jest przedmiotem skargi.

Skarga musi być również uzasadniona i podpisana przez skarżącego.
Autor: Łukasz Matys

Czytaj więcej na Wieszjak.pl: [link widoczny dla zalogowanych]

10) Cofnięcie skargi
Kwestie związane z możliwością cofnięcia skargi reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.). Zgodnie z art. 60 tej ustawy, skarżący może cofnąć skargę, zaś cofnięcie skargi wiąże sąd. Sąd może jednak uznać cofnięcie skargi za niedopuszczalne. Dzieje się tak jednak tylko w sytuacji, gdy cofnięcie skargi:

zmierza do obejścia prawa lub

spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.

W pozostałych przypadkach sąd nie może odmówić cofnięcia skargi. Można w tej sytuacji uznać, że cofnięcie będzie możliwe aż do chwili ogłoszenia wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego, ponieważ po tym czasie sąd jest już związany wydanym przez siebie wyrokiem.

Zgodnie z art. 232 § 1 pkt 1 ww. ustawy, sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma cofniętego, jeżeli cofnięcie nastąpiło przed wysłaniem odpisu skargi organowi, którego działanie lub bezczynność zaskarżono. Zgodnie zaś z art. 232 § 1 pkt 2 ww. ustawy, sąd zwraca połowę wpisu od pisma cofniętego przed rozpoczęciem posiedzenia, na które sprawa została skierowana, z tym że posiedzenie mediacyjne nie wyłącza zwrotu. W omawianym przypadku sąd zwróci więc jedynie połowę wpisu, ponieważ odpis skargi został wysłany SKO (świadczy o tym chociażby udzielenie odpowiedzi przez ten organ). Jeśli jednak skarżący spóźni się z cofnięciem i dokona tego już po rozpoczęciu (ale nie: wyznaczeniu) posiedzenia, wówczas wpis przepada, pomimo cofnięcia skargi.

Skuteczne cofnięcie skargi powoduje umorzenie postępowania sądowo-administracyjnego, w wyniku czego zaskarżone orzeczenia staje się prawomocne (ostateczne).
11) Autokontrola w postępowaniu sądowo-administracyjnym (art. 54 § 3 PPSA)
12) Ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowo-administracyjnym oraz jej trwałość
OCHRONA TYMCZASOWA W POSTĘPOWANIU PRZED S.A. (art. 61 PPSA)

Wniesienie skargi art. 61 § 1 do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności przy czym organ administracji za którego pośrednictwem skarga jest wnoszona a następnie sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu bądź czynności . Tą ochrona tymczasową poddano wszystkie akty i czynności stanowiące przedmiot skargi do S.A.

Wyjątek dotyczy tutaj

*przepisów prawa miejscowego które weszły w życie (jak weszły w życie to nie można wstrzymać ich wykonania – np. uchwały j.s.t).
Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności art. 61 §2 PPSA
Organ administracji którego dotyczy skarga jest uprawniony do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu bądź czynności , może tego dokonać zarówno z urzędu jak i na żądanie skarżącego, przy czym uprawnienie to przysługuje mu do czasu przekazania skargi sądowi.
Organ wstrzymuje wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności w formie postanowienia na które nie służy zażalenie.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu po przekazaniu skargi do SA art. 61 § 3
Strona skarżąca niezadowolona z odmowy wstrzymania wykonania aktu lub czynności może ponownie wnosić do sądu o powtórne rozpoznanie tej kwestii co oznacza że sąd także rozpoznaje jej wniosek o udzielenie tej ochrony zawarty w skardze.
Wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej będzie uwzględniony gdy nastąpi jedna z przesłanek:
1) zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody w wyniku wykonania aktu bądź czynności, wyrządzona zostanie znaczna szkoda skarżącemu
2) spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków będących wynikiem zaskarżonego aktu bądź czynności

Rozstrzygnięcie sądu w kwestii ochrony tymczasowej art. 61 § 4 PPSA

może uwzględniać żądanie strony w całości lub w części, ma ono formę postanowienia na które służy zażalenie do NSA. przy czym sąd na mocy art. 61 § 4 PPSA jest uprawniony w razie zmiany okoliczności sprawy, zmienić lub uchylić w każdym czasie postanowienie w sprawie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności i może to uczynić na wniosek skarżącego, uczestnika postępowania a także z urzędu. Postanowienie sądu w kwestii udzielenia ochrony tymczasowej przestaje wiązać z chwilą gdy sąd rozpoznaje sprawę, wówczas w sentencji wyroku w przypadku uwzględnienia skargi określa czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie może być wykonana i takie rozstrzygnięcie traci moc z chwila uprawomocnienia się orzeczenia (art. 152 PPSA)

13) Przywrócenie terminu w postępowaniu sądowo-administracyjnym (art. 86-89 PPSA)
Czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek może postanowić o przywróceniu terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie o przywróceniu terminu albo o odmowie jego przywrócenia przysługuje zażalenie.

Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie. Spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuca na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie. Zgłoszenie wniosku o przywrócenie terminu nie wstrzymuje postępowania w sprawie ani wykonania orzeczenia. Sąd może jednak, stosownie do okoliczności, wstrzymać postępowanie lub wykonanie orzeczenia. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. W razie uwzględnienia wniosku sąd może natychmiast przystąpić do rozpoznania sprawy.
14) Rozprawa przed WSA

W postępowaniu sądowoadministracyjnym zasadą jest, że posiedzenia sądowe są jawne, a sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie.

Rozpoczęcie i tok rozprawy
Rozprawę rozpoczyna wywołanie sprawy i sprawdzenie stawiennictwa. Następnie sędzia zwięźle omawia stan sprawy na podstawie akt, ze szczególnym uwzględnieniem zarzutów skargi.
Po sprawozdaniu sędziego strony – najpierw skarżący, a potem organ – zgłaszają ustnie swoje żądania i wnioski oraz składają wyjaśnienia. Mogą ponadto wskazywać podstawy prawne i faktyczne swych żądań i wniosków. Pozostałym stronom głosu udziela przewodniczący według ustalonej przez siebie kolejności. Przewodniczący kieruje bowiem rozprawą (otwiera, prowadzi i zamyka posiedzenia, udziela głosu, zadaje pytania, upoważnia do zadawania pytań i ogłasza orzeczenie).
Postępowania dowodowe przed sądem administracyjnym prowadzi się w ograniczonym zakresie. Sąd administracyjny orzeka bowiem na podstawie materiału dowodowego i faktycznego zgromadzonego w postępowaniu prowadzonym przed organem administracji.

Jedynie gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania, sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić uzupełniające dowody z dokumentów.

Odroczenie
Rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli:

- sąd stwierdzi nieprawidłowość zawiadomienia którejkolwiek ze stron,
- nieobecność strony lub jej pełnomocnika jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć, chyba że strona lub jej pełnomocnik wnieśli o rozpoznanie sprawy w ich nieobecności,
- sąd postanowi zawiadomić o toczącym się postępowaniu sądowym osoby, które dotychczas nie brały udziału w sprawie w charakterze stron.

Natomiast na zgodny wniosek stron można odroczyć posiedzenie tylko z ważnej przyczyny.
Przewodniczący zamyka rozprawę, gdy sąd uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną. Jednak rozprawę zamkniętą sąd może otworzyć na nowo. Rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli istotne okoliczności ujawniły się dopiero po jej zamknięciu.

Wydanie wyroku
Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Sąd odbywa niejawną naradę. Jej przebieg i sposób głosowania są tajne. Wyrok zapada większością głosów. Ogłoszenie wyroku powinno nastąpić na posiedzeniu, na którym zamknięto rozprawę (w sprawie zawiłej sąd może odroczyć ogłoszenie na 14 dni). Przewodniczący odczytuje sentencję wyroku, a następnie on lub sędzia sprawozdawca ustnie przedstawia motywy przyjętego rozstrzygnięcia. Ponadto stronie działającej bez adwokata lub radcy prawnego, obecnej przy ogłoszeniu wyroku, przewodniczący udziela wskazówek co do sposobu i terminów wniesienia środka odwoławczego.

WARTO ZAPAMIĘTAĆ
Przewodniczący może odebrać głos, gdy przemawiający go nadużywa, jak również uchylić pytanie, jeżeli uzna je za niewłaściwe lub zbyteczne.

WARTO ZAPAMIĘTAĆ
Nieobecność stron lub ich pełnomocników na rozprawie nie wstrzymuje rozpoznania sprawy. W takim przypadku przewodniczący lub wyznaczony przez niego sędzia sprawozdawca przedstawia ich wnioski, twierdzenia i dowody znajdujące się w aktach sprawy.
15) Zakres postępowania dowodowego w postępowaniu sadowo-administracyjnym
Postępowanie dowodowe prowadzone przez sąd administracyjny jest, stosownie do art. 106 § 3 ppsa, ograniczone, ale możliwe jest w nim wykorzystanie środka dowodowego w postaci dokumentu. W postępowaniu tym znajdują przy tym odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Naruszeniem tych przepisów nie jest jednak nieprzeprowadzenie przez sąd dowodu z zeznań świadków, gdyż nie może takiego dowodu dopuścić.

16) Niezwiązanie WSA granicami skargi
W myśl natomiast art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przewidziane w powołanym przepisie niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd administracyjny nie jest skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi wnioskami, zarzutami i żądaniami. Sąd jest jedynie związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona.

W uchwale NSA z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, wyjaśniono, że niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ma prawo, a jednocześnie obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Sąd nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, przytoczonymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami (ONSA WSA 2010, nr 1, poz. 1, s. 36 uzasadnienia).

17) Wyrok a postanowienie WSA

Wyrok i postanowienie to orzeczenia sądu. Każde z nich jednak wywołuje inne skutki i wydawane jest w innych sytuacjach. Wyrok zawsze kończy postępowanie natomiast z postanowieniami różnie to bywa. Są postanowienia, które kończą sprawy i takie które rozstrzygają spraw wpadkowe.

Co do zasady sąd rozstrzyga sprawy przez wydanie wyroku tylko wtedy gdy kodeks postępowania cywilnego nie przewiduje obowiązku wydania wyroku. Wszystkie wyroki są zaskarżalne to znaczy, że przysługuje od nich odwołanie (apelacja) do sądu wyższej instancji. Natomiast nie wszystkie postanowienia można skarżyć. Zażalenie można złożyć tylko na wybrane postanowienia, przede wszystkim te kończące postępowanie w sprawie.

Tak więc co do zasady otrzymanie postanowienia nie kończy sprawy. Będzie się ona toczyła dalej. Chyba, że postanowienie dotyczy umorzenia postępowania. W tym ostatnim wypadku proces się zakończył.

Czytaj więcej na Wieszjak.pl: [link widoczny dla zalogowanych]

Postanowienia wydane w procesie

Postanowienia wydane w procesie można podzielić na dwa rodzaje:

a) postanowienia kończące postępowanie w sprawie. Sąd wydaje je, gdy orzeka o całości postępowania, a nie zachodzą warunki do wydania wyroku, zalicza się do nich przede wszystkim:
postanowienia zamykające drogę do wydania wyroku, np. postanowienie o odrzuceniu pozwu;
postanowienia dotyczące całości sprawy, a będące ostatnimi orzeczeniami wydanymi w postępowaniu, np. postanowienie o odrzuceniu apelacji.

b) postanowienia niekończące postępowania w sprawie. Należą do nich wszystkie pozostałe postanowienia, a przede wszystkim postanowienia, których przedmiotem jest:
odmowa zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcie takiego zwolnienia oraz odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie;
oddalenie opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji;
rygor natychmiastowej wykonalności;
wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania;
stwierdzenie prawomocności orzeczenia;
skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia;
zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania;
odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia;
np. W myśl art. 93 § 1 Kodeksu postępowania karnego postanowienie ma taką samą moc obowiązywania jak wyrok. Wyróżniają je tylko kwestie ustawowe tj. nie wszystkie sprawy muszą zakończyć się wyrokiem.

Czytaj więcej na Wieszjak.pl: [link widoczny dla zalogowanych]

18 Oddalenie a odrzucenie skargi przez WSA
Sąd odrzuca skargę jeśli zachodzą okolicznosci wymienione w art.58 §1 tej ustawy. Między innymi może to dotyczyć skargi wiesionej za późno, albo sytuacji ,gdy skarga nie przysługuje. Przy odrzuceniu skargi sąd nie rozpatruje jej co do meritum, bo okolicnzosci nie pozwalają na takie rozpatrzenie. Natomiast oddalenie skargi następuje wówczas, gdy po merytorycznym jej rozpoznaniu sąd dochodzi do wniosku, że nie może jej uwzględnić (art. 153). O odrzuceniu skargi sąd orzeka postanowieniem, a o oddaleniu - zawsze wyrokiem. To rozróznienie ma istotny wpływ na obowiązek sporządzania uzasadnienia orzeczenia, o którym pisałem w odpowiedzi na jedno z Pana poprzednich pytań. Sporządzanie uzasdnienia tylko na wniosek skarżacego dotyczy bowiem jedynie wyroku oddalajacego skargę. Postanowienie o jej odrzuceniu sąd uzasadnia i doręcza z urzędu (czyli bez koniecznosci składania wniosku) równeiż wówczas, gdy ogłosił je na rozprawie.

19) Wyjaśnij formułę kasacyjnego charakteru kompetencji sądów administracyjnych

Kasacyjny charakter kompetencji sądów administracyjnych – polega na tym, że SA. może wyeliminować (uchylić, unieważnić) z obrotu prawnego niezgodną z prawem formę działania organów administracji, ale nie może w miejsce wadliwej formy, wprowadzić formę prawidłową załatwiając sprawę za administrację.
Np. organ administracyjny odmówił obywatelowi pozwolenia na budowę. Obywatel nie zgadza się z tą decyzją udaje się do Sądu Administracyjnego. S.A. może tylko uchylić decyzję nie zgodną z prawem, ale nie może wydać pozwolenia na budowę. Może orzec aby organ administracyjny ponownie rozpatrzył to pozwolenie na budowę.

Kasacyjny charakter jest konsekwencją zasady podziału władzy.

20) Wyroki WSA uwzględniające skargę
21) Tzw. Wyrok merytoryczny sądu administracyjnego (art. 154 § 2 PPSA)
22) Zasady uzasadniania wyroków i postanowień w postępowaniu sądowo-administracyjnym oraz zasady doręczenia uzasadnień wyroków i postanowień postępowania sądowo-administracyjnego
23) Prawomocność orzeczenia sądu administracyjnego
24) Powaga rzeczy osądzonej w postępowaniu sądowo-administracyjnym
25) Środki dyscyplinowania organu administracji publicznej przez sąd administracyjny w postępowaniu sądowo-administracyjnym
26) Skarga kasacyjna do NSA
27) Związanie NSA granicami skargi kasacyjnej
2 8Nieważność postępowania sądowo-administracyjnego
29) Oddalenie a odrzucenie skargi kasacyjnej
30) Wyroki NSA uwzględniające skargę kasacyjną

jak widac od 20 do 30 niema, i chyba 8, 4
Mam nadzieję, że sie to przyda, gdyby kyos mógł opracować resztę i się podzielić, byłabym b. wdzięczna

wiolcia

Wielkie dzięki !!! Ja teraz nie mam głowy do Bogusza, bo zawaliłam Wróblewską. Jak coś opracuję to wrzucę.

gosia

Dzięki Ola, jaka miła współpraca, aż żal, że już kończymy. Ja po 06 stycznia też z pewnością coś opracuję Smile

bella1907

olaa dzięki Wink

patryk2789

4) Ustrój NSA
Art. 30. W skład Naczelnego Sądu Administracyjnego wchodzą: Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, wiceprezesi oraz sędziowie.
Art. 31. Organami Naczelnego Sądu Administracyjnego są: Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, Zgromadzenie Ogólne Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego i Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Art. 32. Naczelny Sąd Administracyjny ma siedzibę w Warszawie
Prezes NSA:
- Sprawuje zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną sądów administracyjnych
- Przyjmuje oświadczenia o stanie majątkowym sędziów
może delegować, na czas określony, sędziego wojewódzkiego sądu administracyjnego, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków sędziego w Naczelnym Sądzie Administracyjnym
- Może wnioskować do Ministra Sprawiedliwości o delegowanie, na czas określony, sędziego sądu apelacyjnego lub sędziego sądu okręgowego, za jego zgodą, do pełnienia obowiązków sędziego w sądzie administracyjnym
- Ustala projekt dochodów i wydatków NSA i wsa i korzysta podczas wykonania budżetu SA z uprawnień ministra ds. finansów publ.
- ustala zasady biurowości w sądach administracyjnych
- wnioskuje do Prezydenta RP o wydanie rozporządzenia o utworzeniu i zniesieniu wsa oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości, a także o utworzeniu, poza siedzibą sądu, i zniesieniu wydziałów zamiejscowych tych sądów
- tworzy i znosi wydziały wsa
- określa liczbę wiceprezesów i sędziów wsa
- powołuje i odwołuje presesów i wiceprezesów wsa
- ma prawo wglądu w czynności właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego, może być obecny na rozprawie toczącej się z wyłączeniem jawności, mogą żądać wyjaśnień oraz usunięcia uchybień, uchylać zarządzenia administracyjne niezgodne z prawem.
- może zarządzić przeprowadzenie wizytacji sądu lub lustracji w sądzie, a przypadku stwierdzenia uchybienia w zakresie sprawności postępowania sądowego – zwrócić na nie uwagę i żądać usunięcia skutków uchybienia

Zgromadzenie Ogólne Sędziów NSA:
Skład: sędziowie NSA
Przewodniczy Prezes NSA
Co najmniej raz do roku
Uchwały: bezwzględna większość przy obecności co najmniej ½ członków
Kompetencje: art. 46 p.u.s.a.

Kolegium NSA
Przewodniczy Prezes NSA
3 letnia kadencja
Kompetencje: art. 47 p.u.s.a.

Sąd dyscyplinarny:
Dla sędziów NSA i wsa
I instancja – 3 sędziów
II instancja – 7 sędziów
Rzecznik Dyscyplinarny wybierany przez Kolegium NSA

patryk2789

23) Prawomocność orzeczenia sądu administracyjnego
Prawomocność orzeczeń
Art. 168. § 1. Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy.
§ 2. Mimo niedopuszczalności odrębnego zaskarżenia nie stają się prawomocne postanowienia podlegające rozpoznaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny, gdy Sąd ten rozpoznaje sprawę, w której je wydano.
§ 3. Jeżeli zaskarżono tylko część orzeczenia, staje się ono prawomocne w części pozostałej z upływem terminu do zaskarżenia, chyba że Naczelny Sąd Administracyjny może z urzędu rozpoznać sprawę także w tej części.
Art. 169. Prawomocność orzeczenia stwierdza na wniosek strony oraz w przypadku, o którym mowa w art. 286 § 1, wojewódzki sąd administracyjny na posiedzeniu niejawnym, a dopóki akta sprawy znajdują się w Naczelnym Sądzie Administracyjnym - ten Sąd.
Art. 170. Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.
Art. 171. Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.
Art. 172. Naczelny Sąd Administracyjny unieważnia prawomocne orzeczenie sądu administracyjnego wydane w sprawie, która ze względu na osobę lub przedmiot nie podlegała orzecznictwu sądu administracyjnego w chwili orzekania i odrzuca skargę, jeżeli orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym w ustawie. Sąd orzeka na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Do rozpoznania wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o rozpoznaniu skargi kasacyjnej.

MataHari85

dziękujemy za pomoc, w życiu nie zdążyłabym tego opracować

patryk2789

26) Skarga kasacyjna do NSA
Od wyroku (lub postanowienia) kończącego postępowanie w sprawie, wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny, przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Skargę kasacyjną wnosi się w terminie 30 dni od doręczenia odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Skargę tę może wnieść:
- strona,
- prokurator lub
- Rzecznik Praw Obywatelskich.

Uwaga
Skarga kasacyjna zasadniczo powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. W sprawach obowiązków podatkowych ustawa przewiduje możliwość sporządzenia skargi kasacyjnej przez doradcę podatkowego.
Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok lub postanowienie i można ją oprzeć na następujących podstawach:
1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;
2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jeżeli brak jest przepisów szczególnych dotyczących postępowania przed NSA, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym, z tym że Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wyroki i postanowienia - w terminie 30 dni od ich wydania.
Drugim, obok skargi kasacyjnej, środkiem odwoławczym rozpatrywanym przez NSA jest zażalenie na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz inne postanowienia, o których mowa w przepisie art. 194 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, czyli m.in. na postanowienia, których przedmiotem jest:
- przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu,
- zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania,
- odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku,
- odrzucenie skargi kasacyjnej,
- odrzucenie zażalenia,
- ukaranie grzywną.

Orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy.
Po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu pierwszej instancji akta sprawy zwracane są właściwemu organowi administracji wraz z odpisem orzeczenia ze stwierdzeniem jego prawomocności.

olaa

super Patryk Smile

dzieks. Dla mnie najgorsze pytania to 20, 22 i 30 bo kompletnie nie wiem o co chodzi. Może to latwe, ale nie kumam. jak będę miała chwile to postaram się jeszcze coś wrzucić. Szkoda, że po skopiowaniu tak mi się wszystko brzydko rozjechało, ale ważne że jest. Jakoś da radę odróżnić jedno pytanie od 2 ;P